W 2024 roku Holandia i Belgia pożegnały się z ludźmi, którzy pozostawili niezatarty ślad w sektorze mobilności.
Ich wkład sięgał od bezpośredniego wpływu na infrastrukturę transportową i lotnictwo po pośredni wkład poprzez kulturę, naukę i politykę. Poniżej znajduje się przegląd ich życia i dziedzictwa.
Pim Sierks (1932–2024), holenderski pilot, zasłynął z bohaterskich czynów w 1974 r., kiedy ewakuował japońskich terrorystów z Holandii. Działanie to nie tylko zapobiegło kryzysowi, ale także wprowadziło nowe standardy bezpieczeństwa w lotnictwie. Sierks jest chwalony za odwagę i umiejętność zachowania spokoju w ekstremalnych sytuacjach.
Jan Plesman (1945–2024), wnuk założyciela KLM Alberta Plesmana, przyczynił się do międzynarodowej reputacji holenderskiego lotnictwa. Jako pilot i przedstawiciel dynastii Plesmanów był zaangażowany w rozwój KLM i dalszy rozwój Holandii jako węzła lotniczego.
Erwin Nypels (1933–2024), holenderski polityk, był twórcą polityki dotyczącej zrównoważonej mobilności. Jego prace stymulowały transport publiczny i skupiały się na przyjaznych dla środowiska alternatywach, takich jak rowery i pojazdy elektryczne. Jego wizja ma trwały wpływ na obecną holenderską politykę mobilności.
Paul van Gelder (1947–2024), lepiej znany jako „Harkie”, połączył karierę prezentera radiowego z pasją do bezpieczeństwa drogowego i infrastruktury. Choć najbardziej znany ze swojego głosu w radiu, miał zdecydowane zdanie na temat kwestii mobilności i regularnie poruszał je w swoich programach.
Henk Herrenberg (1938–2024), surinamski polityk i dyplomata, odegrał kluczową rolę w projektach transportowych pomiędzy Surinamem a Holandią. Promował współpracę gospodarczą i był budowniczym mostów między obydwoma krajami, szczególnie w obszarach infrastruktury i dostępności.

Frans Körver (1937–2024), choć znany głównie jako piłkarz i trener, przyczynił się do rozwoju infrastruktury sportowej w Holandii. Miało to pozytywny wpływ na dostępność regionalną i dostępność obiektów, co pośrednio przyczyniło się do mobilności.
Wpływ Rika Van Looya (1933–2024), belgijskiego „cesarza Herentals”, wykraczał poza jazdę na rowerze. Jego ogromna popularność pomogła zakorzenić rower w kulturze belgijskiej, czyniąc go nie tylko sportem, ale także ważnym środkiem transportu.
Miet Smet (1943–2024), belgijska polityk, znana była ze swojego zaangażowania na rzecz mobilności przyjaznej dla środowiska i bezpieczeństwa drogowego. Jej praca doprowadziła do ulepszeń w zakresie zrównoważonych rozwiązań transportowych w Belgii.
Pośredni wpływ na sektor mobilności miały postacie międzynarodowe, takie jak Federico burmistrz Saragossy (1934–2024), były dyrektor generalny UNESCO i Don Martina (1935–2024), były premier Antyli Holenderskich. Saragossa stymulowała globalną świadomość na temat zrównoważonej mobilności, podczas gdy Martina prowadziła kampanię na rzecz polityki transportowej między Antylami a Holandią.
Byli przywódcy, tacy jak Desi Bouterse (1945–2024), również odcisnęli piętno na infrastrukturze i mobilności Surinamu. Pomimo swojej kontrowersyjnej kariery politycznej wywarł trwały wpływ na stosunki transportowe z Holandią.
Wizualny wkład w mobilność wnieśli tacy ludzie jak Emiel Vermeir (1939–2024), który dokumentował belgijską sieć kolejową, oraz Jan Segers (1929–2024), którego muzyka inspirowana była podróżami pociągami i mobilnością. Ich praca w wyjątkowy sposób ukształtowała postrzeganie transportu w Belgii.
W Holandii Erik Brus (1964–2024) przedstawił pogłębione analizy mobilności miejskiej, natomiast Hugo Verbrugh (1937–2024) przedstawił refleksje filozoficzne na temat etycznych aspektów wyborów transportowych. Ruut Veenhoven (1942–2024), znany z badań nad szczęściem, badał związek między mobilnością a dobrostanem.
Wkład tych osób wzbogacił sektor mobilności w Holandii i Belgii. Ich wizja i praca pozostają inspiracją dla przyszłych pokoleń.
Źródło: Wikipedia