De WMO taxi is bedoeld zodat mensen met een beperking mee kunnen doen aan de maatschappij, maar hoe kan dat zonder betrouwbaar vervoer?
Ellie van Setten neemt je mee in haar leven en ervaring met de WMO taxi. In dit artikel staat onze redactie stil bij haar verhaal en hoe ze bij het altaar op haar trouwdag werd achtergelaten. Wanneer je gaat trouwen dan komt daar vaak veel regelwerk bij kijken en zeker als je in een rolstoel zit. Aangezien ze in de buurt trouwden kozen ze als vervoer voor de WMO taxi.
Dit is een deel taxi gesubsidieerd door de gemeente vanuit de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) voor mensen met een beperking. Deze keuze maakten ze niet omdat ze hier een grote fan van zijn, maar omdat ze geen andere mogelijkheden hadden.
regelen
Een paar dagen van te voren belde Ellie met de taxicentrale om haar ritten te reserveren. Omdat je voor huwelijken een prioriteits-rit kan boeken, waarbij je een gegarandeerde aankomst tijd hebt, wilde ze hier graag gebruik van maken. Zeker aangezien het haar eigen bruiloft was, wilde ze natuurlijk niet te laat komen. “Hier kreeg ik al de eerste teleurstelling te verwerken, dit kon niet, omdat ik naar een restaurant ging. Ik weet niet wie deze regel heeft bedacht. Tegenwoordig vinden er heel veel huwelijksceremonies plaats in horecagelegenheden in plaats van in het stadhuis of de kerk, dus waarom zou dit niet kunnen?”
Om zeker op tijd te zijn boekte ze de taxi voor de heenweg dus maar extra vroeg. Voor de terugweg boekte Ellie een taxi rond 18.00. Omdat ze dat als eindtijd op de kaart hadden staan vroeg ze of het indien mogelijk ook echt om 18.00 kon, zodat ze op het aangekondigde tijdstip ook weg konden gaan. Het ging tenslotte om haar trouwdag en dan wil je dat alles zo goed mogelijk verloopt. Ze zouden het bij de reservering zetten, maar konden uiteraard niks beloven. Dit verwachte ze overigens ook niet op basis van eerdere negatieve ervaringen, maar vragen kan altijd dacht Ellie.
Op de trouwdag werd ze mooi op tijd opgehaald door de taxi. Het was een kort ritje en Ellie van Setten was de enige, dus dat liep voorspoedig. “Ik kon me zelfs nog even tegen de versiering van de locatie aan bemoeien. De dag zelf was prachtig. We hadden eerst een lunch met een wat kleiner groepje, toen een foto-moment, daarna de ceremonie en ten slotte een receptie. Het was mooi, maar ook intens en vermoeiend als je chronisch ziek bent, dus tegen zessen wilde ik graag naar huis.” Omdat ze niet zeker wisten hoe laat ze weg zouden gaan met de taxi, hadden ze zelfs de ceremoniemeester al laten aankondigen dat ze als de taxi er was à la minute weg zouden moeten. Ze stonden klaar, maar die taxi, die kwam maar niet.
wachten duurt lang
Rond vijf over zes keek Ellie toch maar eens op haar mobiel. Twee gemiste oproepen van een anoniem nummer. Het zou toch niet? Door de drukte niet gehoord, maar ook geen voicemail. “Gelijk iemand naar buiten gestuurd om te kijken. Niks. Aan het personeel in het restaurant gevraagd hoe het normaal gaat bij taxi’s. Omdat het een openbare locatie is, komen ze daar altijd binnen zeiden ze. Goed nog maar even geduld dan”, aldus Ellie.
Rond twintig over zes toch maar gebeld. Blijkt er wel een taxi geweest te zijn, maar de chauffeur is zonder naar binnen te gaan weer vertrokken. Situatie uitgelegd, de telefoniste vond het ook belachelijk en raadde Ellie aan een klacht in te dienen. Omdat ze een grote elektrische rolstoel heeft wist ze niet wanneer er weer een taxi beschikbaar is, maar ze beloofde die zo snel mogelijk te sturen.
“Dit kan toch niet?”, “Dit mag toch niet?”. Ze zijn nog bozer dan ik. Ik voel me vooral moe en verdrietig en denk, welcome to my world. Ik ben al zo vaak teleurgesteld dat ik me niet meer zo opwind. Bovendien ben ik meer bezig met hoe ik thuis kom. Tegen het advies van mijn familie in besluit ik dan maar zelf in mijn elektrische rolstoel naar huis te rijden. Dan heb ik in ieder geval weer controle over de situatie.
Terugdenken aan deze situatie doet ze nog steeds pijn. Zelfs op haar trouwdag ontkwam ze niet aan de teleurstelling waarmee Ellie als rolstoelgebruiker zo vaak mee te maken heeft. Juist op haar trouwdag wilde ze dit niet. “Ik merk dat woorden me te kort schieten wanneer ik dit gevoel echt wil omschrijven. Het maakt dat ik me strijdbaar, maar soms ook verbitterd en intens verdrietig voel. Ik ben een tweederangs burger, die vooral heel dankbaar moet zijn met alles wat ze krijgt. In Nederland is alles toch goed geregeld?”, vraagt Ellie zich af.
klacht
Eenmaal bijgekomen liet Ellie het er natuurlijk niet bij zitten en diende een klacht in bij de taximaatschappij. “Die liet mij weten dat ze het vervelend vonden dat het zo was gelopen, maar dat ze vonden dat ik toch echt klaar had moeten staan. Dit stond ik ook gewoon, alleen binnen, omdat het koud was.” Twee anonieme telefoontjes zonder voicemail waren volgens hen genoeg.
“Hoewel veel taxichauffeurs dat wel doen hoeft de taxichauffeur niet naar binnen te gaan. Hij mag aannemen dat wanneer u belservice hebt aangevraagd dat de telefonische melding voldoende is“.
Verder was er geen enkel begrip voor het feit dat het haar trouwdag was en dus ook geen excuses, maar wel de zin: “We verwachten dat uw klacht naar tevredenheid is opgelost. Als dat niet het geval is dan kunt u telefonisch contact met ons opnemen.” Ja wat doe je dan behalve koken van woede?
