Parijs kent zijn symbool van grandeur en cultuur.
Het Louvre, thuis van de Mona Lisa en zoveel meer, staat als bastion van beschaving, maar op maandag 16 juni 2025 viel het doek even voor de mensen die het draaiende houden. Wat bedoeld was als een gewone dag vol toeristen uit de hele wereld, werd een stille getuige van een luide oproep: genoeg is genoeg.
De plotselinge staking van het personeel bracht niet enkel wachtrijen voor de glazen piramide, maar ook een duidelijke boodschap aan het licht. Werken in een van de grootste musea ter wereld is allang niet meer de droombaan die het ooit was. Achter de kunstschatten van Da Vinci en Delacroix gaat een harde realiteit schuil: overwerkte medewerkers, onderbemande teams, onveilige werkruimtes en ondraaglijke hittegolven onder glas.
geen loze klachten
Het zijn geen loze klachten. Sarah Sefian van vakbond CGT-Culture benoemde het treffend: “We kunnen niet zes jaar wachten op hulp.” De referentie naar het grote renovatieplan van president Emmanuel Macron was geen toeval. Want ja, de overheid heeft een grootse hervorming van het museum aangekondigd – goed voor honderden miljoenen euro’s – maar wat moet het personeel vandaag met plannen die pas binnen jaren zichtbaar worden?
De staking was geen incident op zichzelf. Het past in een bredere onvrede die als een schaduw over Zuid-Europa hangt. Van Barcelona tot Venetië en nu dus Parijs: massatoerisme eist zijn tol, niet alleen op stenen en straten, maar op mensen. De mensen achter de balie, bij de ingang, op de galerijen. Ze raken opgebrand.
Dat het Louvre zo veel bezoekers trekt, is natuurlijk geen misdaad. Cultuur leeft van belangstelling. Maar het is wél een misrekening om dat succes blind te vieren zonder te investeren in de mensen die die ervaring mogelijk maken. Bezoekers betalen tot 22 euro voor een ticket. In 2023 alleen al haalde het Louvre meer dan 10 miljoen bezoekers. De inkomsten zijn er – de herverdeling ontbreekt.
vergeten achterban
De sluiting was niet alleen hinderlijk voor toeristen, maar ook beschamend voor het land dat zich de erfgenaam van de verlichting noemt. In plaats van zich te laten verrassen door protest, zou de Franse overheid – en met haar alle Europese cultuurbewakers – zich moeten afvragen wat voor voorbeeld ze willen stellen. Wordt het museum een toonzaal van culturele pracht, gedragen door een uitgeputte, vergeten achterban? Of is het tijd om net zo goed te zorgen voor de mens achter de kunst?
De staking was kort. Maar het geluid ervan galmt na. Wie vandaag nog door de zalen van het Louvre loopt, zou beter luisteren. Niet alleen naar het gefluister van oude meesters, maar naar het geroep van wie hen bewaakt.
