Er zijn echter ook kritieken op Erdogan's benadering van infrastructuurontwikkeling.
Mobiliteit en infrastructuur zijn twee cruciale aspecten voor de economische en sociale ontwikkeling van elk land, en Turkije is geen uitzondering. Sinds Recep Tayyip Erdogan (69) aan de macht kwam in 2003, heeft zijn regering substantiële investeringen gedaan in infrastructuur om de mobiliteit binnen het land te verbeteren. Deze inspanningen hebben aanzienlijke gevolgen gehad voor zowel de economische groei van Turkije als voor de dagelijkse levens van de burgers.
Een van de opvallende aspecten van Erdogan’s infrastructuurbeleid is de aandacht die is besteed aan het verbeteren van het openbaar vervoer. In steden als Istanbul en Ankara zijn bijvoorbeeld nieuwe metrolijnen aangelegd, en het land heeft het aantal hogesnelheidstreinen uitgebreid, waardoor intercityreizen sneller en efficiënter zijn geworden. Bovendien zijn er meerdere bruggen en tunnels gebouwd, zoals de Yavuz Sultan Selim-brug en de Eurasia-tunnel, die beide de verkeerscongestie in Istanbul hebben verminderd en de transportverbindingen tussen verschillende delen van de stad hebben verbeterd.
Er zijn echter ook kritieken geweest op Erdogan's benadering van infrastructuurontwikkeling. Sommige critici beweren dat er te veel nadruk wordt gelegd op grootschalige, prestigieuze projecten ten koste van meer alledaagse infrastructuurbehoeften.
De regering van Erdogan zit nu weer voor vijf jaar gebeiteld en heeft in de vorige legislatuur ook aanzienlijke middelen geïnvesteerd in de luchtvaartsector. De opening van de nieuwe Istanbul Airport in 2018, die een van de grootste ter wereld is, illustreert deze focus. De luchthaven heeft de capaciteit om Turkije’s rol als belangrijk knooppunt voor internationale vluchten te versterken, met het potentieel om jaarlijks meer dan 200 miljoen passagiers te bedienen.
Erdogan, al twintig jaar de sterke man van Turkije, geniet met name populariteit bij conservatieve Turken. Erdogan maakte een einde aan een omstreden verbod op het dragen van een hoofddoek op universiteiten en kantoren. Wat mobiliteit betreft heeft zijn regering geprobeerd om landelijke gebieden beter toegankelijk te maken door te investeren in snelwegen en lokale wegen. Deze inspanningen hebben bijgedragen aan de integratie van afgelegen gebieden in de bredere economie en hebben nieuwe kansen gecreëerd voor handel en toerisme.
Dolmuş busjes
De busjes zijn een essentieel onderdeel van de openbare vervoersinfrastructuur in Turkije, vooral in grote steden zoals Istanbul, Izmir en Ankara. Deze busjes zijn zowel een kleurrijke als praktische manier van transport, die diep geworteld is in het dagelijkse leven van de Turkse bevolking. Het woord ‘dolmuş’ betekent letterlijk ‘gevuld’ in het Turks, wat verwijst naar het feit dat deze voertuigen niet vertrekken totdat ze vol passagiers zijn. Ze volgen vaste routes maar hebben geen vaste haltes. In plaats daarvan kunnen passagiers vrijwel overal in- en uitstappen door de chauffeur te vertellen waar ze heen willen.
In de afgelopen jaren is er in sommige Turkse steden een trend geweest om de dolmuş busjes te moderniseren en te integreren in het bredere openbaar vervoerssysteem.
De dolmuş biedt vele voordelen. Ten eerste zijn ze vaak sneller dan conventionele bussen omdat ze minder vaak stoppen. Ze opereren ook buiten normale dienstregelingen, wat betekent dat ze een betrouwbare transportoptie zijn tijdens piekuren en in de late uurtjes. Bovendien bieden ze de flexibiliteit van taxi’s, maar tegen een veel lagere prijs, wat ze een populaire keuze maakt voor zowel lokale bevolking als toeristen.
Desalniettemin hebben de dolmuş busjes ook hun uitdagingen. Ze zijn vaak overvol en niet altijd even comfortabel, vooral tijdens de spits. Daarnaast kunnen ze lastig zijn voor toeristen of nieuwe bezoekers om te navigeren vanwege hun ad hoc aard. Bovendien hebben ze, in vergelijking met modernere vormen van openbaar vervoer, vaak geen toegankelijkheidsfuncties voor ouderen of mensen met beperkte mobiliteit.
In de afgelopen jaren is er in sommige Turkse steden een trend geweest om de dolmuş busjes te moderniseren en te integreren in het bredere openbaar vervoerssysteem. Dit heeft geresulteerd in een betere regelgeving, meer uniformiteit in tarieven en routes, en verbeterde normen voor comfort en veiligheid.
kritieken
Er zijn echter ook kritieken geweest op Erdogan’s benadering van infrastructuurontwikkeling. Sommige critici beweren dat er te veel nadruk wordt gelegd op grootschalige, prestigieuze projecten ten koste van meer alledaagse infrastructuurbehoeften. Er zijn ook zorgen over de milieu-impact van sommige van deze projecten en over het gebrek aan transparantie en verantwoordingsplicht in de manier waarop ze worden uitgevoerd.
Het valt niet te ontkennen dat Erdogan's inzet voor infrastructuurontwikkeling een belangrijke rol heeft gespeeld in het vormgeven van de moderne Turkse samenleving en economie.
Het heeft bijgedragen aan de snelle economische groei van het land en heeft nieuwe mogelijkheden gecreëerd voor burgers in termen van mobiliteit en toegankelijkheid. Maar het heeft ook vraagstukken opgeroepen over duurzaamheid, verantwoord bestuur en het evenwicht tussen grootschalige projecten en de dagelijkse behoeften van de mensen. Het zal interessant zijn om te zien hoe deze dynamieken zich in de toekomst zullen ontwikkelen. Erdogans belangrijkste uitdaging is het aanpakken van de belabberde staat van de economie want in Turkije is al tijden sprake van een torenhoge inflatie.
