Monopolies en mystieke prijzen, dus hoog tijd voor een transparantere elektrische automarkt.
Wanneer je een elektrische auto hebt, moet je zo nu en dan de auto opladen. Elektrisch rijden wordt aangemoedigd als de groenere, meer duurzame optie, maar exorbitante hoge laadtarieven langs snelwegen werpen een schaduw over de belofte van betaalbare en toegankelijke elektrische mobiliteit. Die vaststelling werpt een zorgwekkende vraag op: wordt elektrisch rijden alleen een optie voor de rijken?
dynamische tariefborden
De Vlaamse minister van Mobiliteit & Openbare Werken, Lydia Peeters, kondigt aan dat tegen 2025 elke 25 kilometer een snellaadinfrastructuur zal worden uitgerold. Een nobel streven, maar tegen welke prijs? Meer laadstations betekent niet per se lagere prijzen, zeker als die stations in handen zijn van enkele dominante spelers zoals Fastned en Engie. Het implementeren van dynamische tariefborden, zoals die in Frankrijk worden gebruikt, zou al een aanzienlijke stap voorwaarts zijn in de richting van transparantie naar de consument.
Daarnaast is er een opvallend gebrek aan oplaadstations die geschikt zijn voor grotere voertuigen zoals vrachtwagens en bestelwagens. Als we het hebben over de transitie naar een duurzamer vervoerssysteem, kan dit aspect niet over het hoofd worden gezien.
gemeenten
Ook het punt van de monopolistische marktdynamiek verdient nadere aandacht. Er zijn gevallen waarin steden slechts één aanbieder van laadstations hebben, waardoor deze aanbieder een monopolie heeft op de lokale markt. Dat leidt tot prijsstellingen die niet per se in het voordeel van de consument zijn. De monopoliepositie die veel laadbedrijven hebben in veel steden werpt nog een andere hindernis op. De gemeenten zouden meer concurrentie moeten toelaten, om monopolistische praktijken te doorbreken en consumenten een adempauze te geven.
Hoewel elektrisch rijden wordt aangeprezen als de 'zero-emissie' toekomst van mobiliteit, kunnen de financiële drempels die gepaard gaan met het gebruik van snelladers langs de snelweg de overgang naar een duurzamere toekomst ernstig belemmeren.
Als elektrisch rijden echt de toekomst is, dan is het hoog tijd dat we de verborgen kosten die deze toekomst met zich meebrengt, serieus gaan nemen. En voor consumenten geldt hetzelfde; als je eropuit trekt met je elektrische voertuig, kun je maar beter goed op de hoogte zijn van waar en wanneer je besluit je accu op te laden. Uiteindelijk zou de reis naar een duurzamere toekomst geen reis mogen zijn die alleen de welgestelden zich kunnen veroorloven.
De energieprijzen op de internationale markten lijken te stabiliseren, en toch blijven de tarieven van laadpassen gestaag stijgen. Grote autofabrikanten zoals BMW zijn ook niet schuw in het aanpassen van hun voorwaarden en prijzen. Wat voor keuze heb je dan als consument? Contracten opzeggen is geen optie en stilstand is immers het slechtst denkbare alternatief.
En tocht lijkt het er op dat elektrisch rijden is voorbehouden aan de leaserijder. Steeds meer mensen kijken naar een elektrische auto. Om hem te kopen is vaak duur. Private lease kan interessant zijn om naar te kijken. Chinese bedrijven hebben in korte tijd een groot marktaandeel veroverd op de consumentenmarkt. De huidige stakingen bij de grote Amerikaanse autofabrikanten zijn koren op de molen voor de nieuwe spelers en het aanbod van EV’s in Europa.
10 minuten
Tot slot is er de belofte van snel laden. Het Britse WhatCar onderzocht de effectiviteit van snelladers en ontdekte dat duurdere auto’s binnen tien minuten tot 190 kilometer kunnen afleggen. Voor betaalbaardere modellen zoals de Volkswagen ID.3 is dit 80 kilometer. Hoewel dit indrukwekkend is, brengt het ons terug naar het initiële punt: het wordt tijd dat we vraagtekens zetten bij de werkelijke kosten van deze vooruitgang. De diversiteit in bereik en laadsnelheid voegt nog een laag van complexiteit toe aan een al verwarrende markt. Het vergt gedegen onderzoek van de consument om erachter te komen welk elektrisch voertuig en welk laadstation het meest kosten-efficiënt is.
Met de winter voor de deur is het uitkijken naar de actieradius van de elektrische wagens. Wanneer de thermometer daalt, valt ook de actieradius van elektrische auto’s in een ijzige glijbaan. Een elektrische auto die in mildere omstandigheden gemakkelijk een afstand van 350 kilometer aflegt, zou in het vriesvak van de winterse maanden wel eens kunnen stagneren bij een schamele 250 kilometer. Niet alle elektrische auto’s zijn in dit opzicht gelijk geschapen want de gevoeligheid voor koude varieert aanzienlijk per merk en model.
Waar komt dit fenomeen vandaan? De boosdoener is het accupakket dat een ideale bedrijfstemperatuur heeft, meestal rond de twintig graden Celsius. Naarmate de temperatuur daalt, wordt het voor het accupakket steeds moeilijker om zijn taak naar behoren uit te voeren. Dit vertaalt zich naar een verminderde actieradius, waardoor bestuurders van elektrische voertuigen opeens met een nieuwe reeks winterse hoofdbrekens en tarieven worden geconfronteerd.
