De Wmo omfettet ferskate foarsjennings, wêrûnder it oanbieden fan helpmiddels lykas scootmobielen, mar ek stipe by ferfier.
Vlissingen, in stêd dy't al njoggen jier ûnder strang finansjeel tafersjoch stiet fan it Ryk, hat flink besunige op de budzjetten foar de Wet maatskiplike stipe (Wmo). Dat hat direkte gefolgen foar kwetsbere bewenners, dy't ôfhinklik binne fan finansjele stipe en soarch. Dizze foarsjennings binne essinsjeel foar it garandearjen fan de mobiliteit en selsredsumens fan minsken mei in lichaamlike beheining of oare sûnensproblemen.
It Centraal Planbureau (CPB) meldt dat yn Vlissingen it persintaazje minsken mei in leech ynkommen 5,7% is, it heechste yn hiel Seelân. De Wmo-jilden, bedoeld foar helpmiddels lykas scootmobielen en ferfiersstipe, binne yn Vlissingen sa beheind dat ynwenners opfallend efterbliuwe yn ferliking mei omlizzende gemeenten.
De ferskillen yn de soarch en stipe dy’t Nederlânske gemeenten harren ynwenners biede binne grut, wêrby’t Vlissingen opfalt yn de omfang fan besunigings op essensjele tsjinsten. Dit waard koartlyn markearre tidens in útstjoeren fan it konsuminteprogramma Kassa en in folgjende moeting organisearre troch it fakbûn FNV.
need bell
By in emosjoneel beladen gearkomste fan de FNV yn Vlissingen waard alarm slein oer dizze situaasje. Maureen van der Pligt, direkteur fan FNV Utkearingsûntfangers, hat skerpe krityk op it lokale bestjoer: “Ien ynsidint is pech. Mar safolle ynsidinten tegearre foarmje echt in patroan. Hjir yn Vlissingen giet it gewoan echt mis. As minimumleaner sit je hjir gewoan slimmer as yn buurgemeenten, dat is net te begripen foar minsken dy’t al yn in kwetsbere posysje sitte.”
De neamde saken, wêrûnder it net beantwurdzjen fan e-mails, it ferliezen fan dossiers, faak wikseljen fan saakbehearder troch sykte, en in tekoart oan (maatwurk) soarch, wize op strukturele problemen dy't de berikberens en effektiviteit fan gemeentlike tsjinsten beynfloedzje.
Foto: Gemeente Vlissingen - De hear ARB (Bas) van den Tillaar is sûnt 22 april 2016 boargemaster fan de gemeente Vlissingen. De boargemaster is foarsitter fan de gemeenteried en ek foarsitter fan boargemaster en wethâlders.
De diskusje oer de ferdieling fan gemeentlike jilden waard fierder oanstutsen troch it ferhaal fan Jennifer, in ynwenner fan Vlissingen dy't ûnder de oandacht kaam fan Kassa. Jennifer socht thús stipe by de gemeente, mar waard ynstee oanbean har bern út har hûs te pleatsen. In foarbyld dat neffens in protte yllustrearret hoe't de besunigings minsken yn kwetsbere situaasjes fierder yn in hoeke triuwe.
Van der Pligt beklammet dat de gemeente Vlissingen in soarchplicht hat en dat finansjele middels, lykas dy foar ferbouwing fan in riedsseal, better bestege wurde kinne oan it stypjen fan kwetsbere ynwenners. It boadskip is dúdlik: der moat in weryndieling fan middels plakfine om foar te kommen dat it gat tusken Vlissingen en de buorgemeenten fierder groeit.
Flissingen
Elkenien liket op elkoar te wizen. De Feriening Nederlânske Gemeenten (VNG) leit oan it programma Kassa út: “As VNG kinne wy net keppele wurde oan de finansjele problemen yn Vlissingen. Dêr ha wy ek gjin miening oer.”
It finansjeel belied fan de gemeente Vlissingen hat de lêste jierren flink omtinken lutsen, net allinnich op lokaal nivo, mar ek fan it provinsjebestjoer en it ministearje fan Ynlânske Saken en Keninkryksrelaasjes (BZK). De gemeente, dy't al langere tiid ûnder finansjeel tafersjoch stiet, stiet foar de útdaging om har budzjet yn lykwicht te bringen by in needsaak om te besunigjen.
Guon gemeenten soargje better foar har ynwenners as oare. Vlissingen is dêr in ljocht foarbyld fan, liet Kassa koartlyn sjen.
Vlissingen hat yn de perioade fan 2015 oant 2018 al op ferskate gebieten bûten it maatskiplik domein drastyske besunigings trochfierd en hat ek de Onroerendgoedbelesting (OZB) flink ferhege. Dy maatregels wjerspegelje de earnst fan de finansjele sitewaasje dêr't de gemeente yn sit. Yn reaksje op in fersyk fan Vlissingen is yn ûnderling oerlis mei de fûnsbehearders besletten om yn de folgjende perioade, 2019-2022, spesifyk te rjochtsjen op it sosjale domein. Dit beslút markearret in ferskowing yn 'e oanpak fan finansjele werstrukturearring, erkennend dat eardere besunigings en ferhegings al in wichtige ynfloed hawwe op oare plakken.
Dochs beklammet it ministearje fan Ynlânske Saken dat, nettsjinsteande de begelieding en oerlis, de definitive besluten oer de gemeentlike begrutting en besunigings by de gemeente sels lizze. It ministearje stelt dat de ynspekteur, nettsjinsteande de advisearjende rol en de mooglikheid fan dialooch, allinnich suggestjes dwaan en meitinke kin mei de gemeente. Dizze oanpak ûnderstreket de autonomy fan gemeenten by it behearen fan har finânsjes, mar ek de kompleksiteit en útdagings dy't belutsen binne by it lykwicht fan de begrutting, benammen binnen it sosjale domein.
