De Lijn zelf verdedigt hun beslissing door aan te geven dat passagiers de belbus kunnen reserveren.
Haar strijd winnen van de Vlaamse vervoersmaatschappij De Lijn lijkt onmogelijk in dit lokale mobiliteitsdebat. Jeanine Braekenier, beter bekend als Babousch en woonachtig in Ledeberg, neemt het heft in handen. Op 80-jarige leeftijd maakte ze een stille wandeling van een kilometer langs de Antwerpsesteenweg in Lochristi, eindigend bij het plaatselijke crematorium. Sinds vervoersmaatschappij De Lijn begin dit jaar de halte recht tegenover het crematorium afschafte, wordt ze gedwongen deze riskante route te nemen, uitgerust met niets meer dan kiezelstenen en gevaarlijke wegcondities voor haar rollator.
De Lijn laat weten geen plannen te hebben de betreffende bushalte weer in gebruik te nemen. Als alternatief bieden ze een belbus aan, maar die oplossing wordt door Braekenier niet serieus genomen. “Hoe kan ik nu 24 uur op voorhand weten of ik de moed ga hebben om te rouwen?” kaatst ze terug. Braekenier was vastbesloten haar petitie rechtstreeks aan de Vlaamse minister van Mobiliteit en Openbare Werken, Lydia Peeters, te kunnen overhandigen, als bewijs dat dit probleem de hele gemeenschap aangaat. “Ik doe het niet alleen voor mijzelf, ook jonge mensen ondertekenen de petitie,” benadrukt ze.
De kwestie krijgt extra gewicht nu blijkt dat meerdere buslijnen en haltes van De Lijn in Gent zijn geschrapt. Daaronder valt ook de lijn die door velen gezien wordt als sociaal uiterst belangrijk. Op dit moment lijkt de enige hoop voor Braekenier en haar medestanders een duidelijk signaal aan minister Peeters om lijn 76 van De Pinte naar Wachtebeke te behouden en te laten stoppen bij het crematorium.
De Lijn zelf verdedigt hun beslissing door aan te geven dat passagiers de belbus 175 kunnen reserveren of 650 meter verder kunnen wandelen vanaf halte Lochristi Lichtelarestraat.
Jeanine Braekenier’s stille mars legt een zere plek bloot in het mobiliteitsbeleid van Vlaanderen, dat niet alleen Braekenier, maar een brede laag van de bevolking raakt. “Wat voor mij begon als een persoonlijke frustratie, groeide al snel uit tot een bredere kwestie,” zegt ze. “Ik realiseerde me dat ik niet de enige was die getroffen werd door het verdwijnen van deze buslijn. Vooral ouderen zijn hiervan de dupe.”
“Langs de weg die ik nu moet lopen zijn geen voetpaden, enkel kiezelsteentjes, en dat is met mijn rollator levensgevaarlijk,” verzucht Braekenier. Deze mars was echter slechts het meest recente hoofdstuk in haar groeiende protest. In de afgelopen maanden verzamelde ze niet minder dan 4.000 handtekeningen, waarbij ze zelfs extra actie ondernam tijdens de Gentse Feesten om nog meer aandacht te genereren voor haar zaak.
persoonlijk leed
Haar zoon Pascal (59) is recentelijk overleden, wat haar strijd voor een toegankelijke bushalte bij het crematorium nog urgenter maakt. De afgeschafte buslijn beperkt haar nu niet alleen fysiek, maar raakt haar ook in het diepste van haar ziel. “Alleen daar kan ik rouwen om mijn zoon,” vertelt een emotionele Braekenier. Haar verhaal is daardoor niet enkel een verhaal van een strijdbare senior, maar van een moeder in rouw. En het is een herinnering aan beleidsmakers dat mobiliteit niet enkel een kwestie is van van punt A naar punt B gaan. Het gaat ook over het waarborgen van de emotionele en psychologische welzijn van de bevolking die zij dienen.
Nieuwe ontwikkelingen zijn wellicht in zicht. Vanaf 6 januari 2024 zullen de bussen 76, 77 en 78 frequenter gaan rijden, ongeveer om het kwartier. Dan komt er ook een Flexbus, die je een half uur op voorhand kunt reserveren. Een stap vooruit, maar zoals Jeanine opmerkt: “De mensen zijn niet mobiel genoeg om die lange afstand te overbruggen.”
