Burgers vragen zich af wanneer ze weer zonder angst de trein kunnen nemen.
De treinstations, die ooit symbool stonden voor de veilige poort naar de wereld, worden meer en meer een toevluchtsoord voor allerlei vormen van overlast en criminaliteit. Of het nu roofovervallen, zakkenrollers of slapende zwervers zijn, het gebrek aan veiligheid is schrijnend. En de politieke spelers? Ze wijzen naar elkaar als het gaat om verantwoordelijkheid. Onveiligheid en verloedering op treinstations zijn een verontrustende trend en een politiek pingpongspel.
Minister-president van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest Rudi Vervoort (PS) verklaarde dat veiligheid een federale kwestie is en blijft. In een recent persbericht stelden premier Alexander De Croo en minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden dat het Brussels Hoofdstedelijk Gewest na het opstellen van een leefbaarheids- en veiligheidsplan opnieuw de verantwoordelijkheid zou krijgen. Maar tot nu toe blijft actie uit, terwijl de problemen zich blijven opstapelen.
De regering schetst een meerlagige aanpak. De eerste as richt zich op het aanpakken van criminaliteit en illegaliteit rond de stations. De tweede as heeft betrekking op de situatie van daklozen, verslaafden en algemene netheid in en rond het station. Tot slot wil de regering infrastructuurwerken rond de stations uitvoeren om de veiligheid te verbeteren, met een bijzondere focus op NMBS en Infrabel.
Opmerkelijk is dat er vooralsnog geen extra federale middelen zijn toegewezen om het plan te ondersteunen. Philippe Close, burgemeester van Brussel-stad, toonde zich verheugd dat er eindelijk actie ondernomen wordt, maar benadrukte dat er ook aandacht moet zijn voor de volksgezondheid.
Sinds NMBS-CEO Sophie Dutordoir vorige week opriep tot actie, lijkt de situatie een politiek pingpongspel geworden. Het Nationaal Crisiscentrum krijgt nu de opdracht om de samenwerking tussen alle diensten en politieke niveaus te coördineren, maar concrete stappen blijven uit. Het wordt tijd dat de betrokken partijen de handen ineen slaan om een langdurige en effectieve oplossing te vinden voor de verloedering en onveiligheid op onze treinstations.
Nationaal drugscommissaris Ine Van Wymersch is aangesteld om mee te zoeken naar oplossingen, vooral als het gaat om de verslavingsproblematiek rond de stations. Dit kan een belangrijke stap zijn in het beheersen van een situatie die zowel het gevolg als de oorzaak is van een deel van de overlast en criminaliteit. Toch rijst de vraag of één functionaris voldoende is om een complex probleem aan te pakken dat zowel sociale als infrastructurele aspecten heeft.
De regering pleit ook voor uitgebreider cameratoezicht. Hoewel dit kan bijdragen aan een gevoel van veiligheid en mogelijk zelfs preventief werkt, is het geen sluitende oplossing. Camera’s kunnen niet ingrijpen, maar dienen vooral als middel voor achteraf onderzoek. Het gebrek aan federale middelen kan betekenen dat de implementatie van effectief toezicht een langdurig proces wordt.
Het probleem van onveiligheid en verloedering op treinstations is complex en gelaagd. Het vereist een gecoördineerde aanpak van zowel federale als lokale overheden, maar ook van maatschappelijke organisaties en de treinmaatschappijen zelf. Premier De Croo benadrukte het belang van het creëren van een “omgeving die minder vatbaar is voor wat we vandaag zien”, maar het is duidelijk dat hiervoor meer nodig is dan alleen woorden.
