Beleid roept vragen op over de billijkheid en redelijkheid van de werkpraktijken bij DHL.
De dagelijkse werkdruk van pakketbezorgers is een veelbesproken onderwerp, maar zelden krijgen we een kijkje in de echte uitdagingen en de druk waarmee deze werknemers te maken hebben. Ronald Otto deelt het verhaal van zijn zoon, een pakketbezorger, die onlangs een verhelderend licht wierp op de operationele praktijken van DHL.
Volgens Otto worden pakketbezorgers van DHL geconfronteerd met strakke deadlines die nauwelijks haalbaar lijken. Zijn zoon moest op een werkdag 170 pakketten bezorgen in een tijdsbestek van 8 uur, wat neerkomt op slechts ongeveer 2,82 minuten per pakket. Dit is inclusief rijden, aanbellen, wachten en een plek vinden voor het pakket. Ondanks dat de bezorgapp van DHL de rijtijden berekent, lijkt het erop dat de tijdsdruk die wordt opgelegd door de planning, bezorgers dwingt om door hun pauzes heen te werken.
Het verhaal van Otto’s zoon laat zien hoe een typische werkdag kan ontsporen. Hij begon zijn dag een half uur later dan gepland en werkte door zonder noemenswaardige pauzes tot 19:30 uur, anderhalf uur langer dan zijn geplande tijd. Desondanks slaagde hij er niet in alle pakketten te bezorgen en moest hij terugkeren met 40 onbezorgde pakketten.
Dit resulteerde in een financiële straf voor de bezorger. Hoewel hij 9,5 uur werkte, werd hij slechts voor 7,5 uur betaald. DHL rekende hem het half uur dat hij laat begon en de extra 1,5 uur die hij werkte niet aan, omdat hij zijn route niet binnen de gestelde tijd voltooide. Dit beleid roept vragen op over de billijkheid en redelijkheid van de werkpraktijken bij DHL.
De zoon van Otto werkte een dag langer dan zijn geplande uren om alle pakketten te kunnen bezorgen. Hoewel hij 9,5 uur werkte, werd hij slechts voor 7,5 uur betaald. Dit komt doordat hij een half uur te laat begon, wat van zijn werktijd werd afgetrokken, en omdat hij niet alle pakketten heeft kunnen leveren binnen de gestelde werktijd. DHL compenseerde hem niet voor de extra 1,5 uur die hij werkte, wat effectief fungeert als een 'boete' voor het niet voltooien van zijn route zoals gepland.
In het verhaal van Ronald Otto wordt een vorm van boetesysteem bij DHL beschreven dat op een indirecte manier functioneert. Het is geen directe boete die in rekening wordt gebracht, maar eerder een manier van loonberekening die kan aanvoelen als een financiële straf voor de bezorgers.
Na het horen van de situatie rondom de werkdruk en de behandeling van zijn zoon, heeft Ronald Otto gesprekken gevoerd met zowel de regio- als HR-manager van DHL. Zij gaven aan dat zij het rijgedrag, zoals hard rijden, niet aanmoedigen en dat er een speciaal telefoonnummer is voor bezorgers om problemen te melden. Echter, ondanks deze communicatielijnen, lijkt het erop dat in de praktijk problemen zoals die van zijn zoon niet effectief worden opgelost.
Bovendien lijkt de planner van DHL in Ede niet open te staan voor feedback of aanpassingen. Klachten over de onredelijke werkdruk worden doorverwezen terug naar dezelfde planner, waardoor werknemers in een vicieuze cirkel belanden zonder zicht op verbetering. Toch geeft DHL aan dat het geen roekeloos rijgedrag aanmoedigt en dat werknemers met klachten een speciaal telefoonnummer kunnen bellen. Echter, in de praktijk blijkt dat niet altijd tot oplossingen te leiden.
Interessant is hoe DHL de werkroutes organiseert. Een bezorger zou een vaste wijk moeten krijgen om efficiëntie en snelheid te verbeteren, maar dit is niet altijd het geval. Ook het inwerkproces lijkt niet adequaat, wat bijdraagt aan de uitdagingen waar bezorgers voor staan.
Ronald Otto stelt een belangrijke vraag: wat als bezorgers meer tijd en ruimte krijgen om hun werk rustig en nauwkeurig uit te voeren? Dit zou kunnen leiden tot minder fouten, minder schade, langere levensduur van de voertuigen, en bovenal tevreden klanten. Ronald Otto vraagt zich af wat er gebeurt als ze de bezorgers rustiger en nauwkeuriger laten werken zodat zij geen valse “niet thuis meldingen” gaan doen.
helaas...
Het “Helaas is het niet gelukt” bericht dat Ronald Otto noemt, wordt door DHL gebruikt om ontvangers te informeren wanneer een pakket niet kan worden afgeleverd zoals gepland. Dit soort berichten zijn een standaard procedure in de pakketbezorgindustrie, bedoeld om de communicatie tussen de bezorger en de pakketontvanger te onderhouden wanneer onvoorziene omstandigheden de levering belemmeren.
In het geval van Otto’s zoon wordt dit bericht verstuurd omdat hij, ondanks extra inspanningen en het werken buiten de reguliere uren, niet in staat was alle pakketten binnen zijn route op tijd te bezorgen. De situatie van Otto’s zoon is een duidelijk voorbeeld van hoe de druk om snel te leveren kan leiden tot stress, onbetaalde uren en uiteindelijk een minder efficiënte service. Dit roept de vraag op of de huidige operationele standaarden wel in het beste belang zijn van werknemers en klanten.
