Als Egypte de Rafah-grensovergang sluit, een belangrijk toegangspunt voor Gazanen naar Egypte, dan wordt het aanzienlijk moeilijker voor de bewoners om te vertrekken nu het in oorlog is met Israël.
De recente escalatie van geweld en spanningen tussen Israël en Gaza hebben invloed op de mobiliteit in beide regio’s, en het is essentieel om deze gevolgen in hun context te begrijpen. Mobiliteit is een essentieel onderdeel van de dagelijkse levens van mensen over de hele wereld, en de regio Israël en Gaza vormt daarop geen uitzondering. De mogelijkheid van de bewoners van de Gazastrook om te vluchten hangt af van verschillende factoren, waaronder de toegankelijkheid van de grensovergangen.
grensovergangen
De Gazastrook heeft slechts twee primaire grensovergangen: Erez met Israël en Rafah met Egypte. Wanneer Egypte besluit de Rafah-overgang te sluiten, verliezen de inwoners van Gaza hun belangrijkste alternatieve uitweg uit de strook. Deze grensovergang is in het verleden ook al onvoorspelbaar geopend en gesloten, afhankelijk van de politieke en veiligheidssituatie tussen Gaza en Egypte.
Terwijl Israël een goed ontwikkeld en uitgebreid openbaar vervoersnetwerk heeft, kampt Gaza met beperkte middelen en infrastructuur.
De tweede vluchtroute is nog lastiger, zo niet onmogelijk. Grensovergang Erez met Israël wordt strikt gecontroleerd door Israëlische autoriteiten. In het verleden werden alleen mensen met speciale vergunningen (zoals medische patiënten, journalisten, NGO-medewerkers en anderen) toegelaten tot Israël via deze overgang. Tijdens perioden van verhoogde spanning of conflict is de toegang beperkt of volledig geblokkeerd.
Gaza
Buiten deze twee belangrijke overgangen zijn er geen andere officiële uitgangspunten uit de Gazastrook. Hoewel er in het verleden smokkeltunnels zijn geweest tussen Gaza en Egypte, zijn velen daarvan vernietigd door de Egyptische autoriteiten, en ze zijn gevaarlijk en onofficieel. Gaza, kent verschillende mobiliteitsuitdagingen. Door de jarenlange blokkade en de beperkte middelen heeft het gebied beperkte infrastructuur voor openbaar vervoer.
Er zijn echter diverse informele transportmiddelen beschikbaar, zoals taxi’s en riksja’s, die veel gebruikt worden door de lokale bevolking. Wat luchtvaart betreft, heeft Gaza een beperkte toegang. De Yasser Arafat International Airport, eens de trots van de Gazastrook, werd in 2001 vernietigd en is sindsdien niet herbouwd. Dit heeft de Gazastrook grotendeels afhankelijk gemaakt van grensovergangen met zowel Israël als Egypte voor reizen naar het buitenland.
Israël
Israël heeft de afgelopen jaren aanzienlijke investeringen gedaan in de ontwikkeling en uitbreiding van zijn openbaar vervoersnetwerk. De trams in steden zoals Jeruzalem hebben ook een belangrijke rol gespeeld in het verlichten van de verkeersdrukte en het bieden van een alternatieve vervoerswijze voor inwoners en bezoekers.
Daarnaast speelt luchtvaart een cruciale rol in Israëls verbinding met de buitenwereld. Ben Gurion Airport, gelegen nabij Tel Aviv, is het belangrijkste internationale vliegveld van het land en verwerkt jaarlijks miljoenen passagiers. De luchtvaartsector heeft zich continu aangepast aan de veranderende veiligheidssituaties in de regio, met strikte beveiligingsmaatregelen die zowel de veiligheid van de reizigers als die van het land waarborgen.
Het treinnetwerk van Israël Railways heeft bijvoorbeeld diverse uitbreidingen ondergaan, waardoor steden en regio's die voorheen niet met elkaar verbonden waren, nu op een efficiënte en tijdbesparende manier bereikbaar zijn.
Wat iemand als de “grenzen” van Israël beschouwt, kan sterk variëren afhankelijk van politieke overtuigingen en perspectieven. Israël heeft een westelijke kustlijn langs de Middellandse Zee. De landgrenzen van Israël zijn het resultaat van historische gebeurtenissen, oorlogen en diplomatieke overeenkomsten sinds de oprichting van de staat in 1948. De grenzen van Israël, met name in relatie tot de Palestijnse gebieden, zijn altijd een bron van voortdurende politieke discussie en conflict geweest.
over grenzen heen
De noordelijke grens met Libanon werd bepaald door de Frans-Britse grensovereenkomst van 1923 en is later bekend geworden als de “Blauwe Lijn”, vooral na de terugtrekking van Israël uit Zuid-Libanon in 2000. De noordoostelijke grens met Syrië, de Golanhoogten, is een gebied dat Israël veroverde van Syrië tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967, en nog steeds een betwist gebied. Israël heeft de Golanhoogten in 1981 geannexeerd, maar deze annexatie is internationaal niet erkend. De wapenstilstandslijn tussen Israël en Syrië, vastgesteld na de Jom Kippoeroorlog van 1973, wordt vaak de “Paarse Lijn” genoemd.
De oostelijke grens met Jordanië is de grens tussen Israël en Jordanië die werd vastgelegd in het Israëlisch-Jordaanse vredesverdrag van 1994. De rivier de Jordaan en de Dode Zee vormen grote delen van deze grens. De zuidelijke grens met Egypte is ontstaan na de Zesdaagse Oorlog van 1967. Israël bezette de Sinaï-woestijn maar gaf deze terug aan Egypte na het Camp David-akkoord van 1978 en het daaropvolgende vredesverdrag van 1979. De internationaal erkende grens tussen Israël en Egypte loopt van het zuidelijkste punt van de Gazastrook naar de Rode Zee bij Eilat en de Egyptische stad Taba.
